Κυριακή, Αυγούστου 02, 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
αυτή η ιδιαίτερη ομοιότητα ανάμεσα στο αλληγορικό σπήλαιο του Πλάτωνα και την κινηματογραφική αίθουσα: οι φυλακισμένοι/θεατές κάθονται με την πλάτη γυρισμένη προς το φως που μπαίνει από το άνοιγμα της σπηλιάς/το φως του προτζέκτορα και βλέπουν όχι την ίδια την ζωή, αλλά την τρεμάμενη σκιά της, όπως αποτυπώνεται στο τοίχωμα της σπηλιάς/στην οθόνη....
εντάξει, το έχω πει πολλές φορές και θα το ξαναπώ, κορυφαίος, ανεπανάληπτος μονόλογος! Είναι κι αυτός ρε παιδί μου ταλεντάρα!Είναι να το' χεις...
ΑπάντησηΔιαγραφή