Οι κυνηγοί

....τούτη η κυριολεκτικά εφιαλτική ταινία, που θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει κανείς σαν "ιστορικό -πολιτικό ποιητικό γκρανγκινιόλ", λειτουργεί σαν γροθιά στα τρυφερά μαλακά των των νικητών του εμφυλίου πολέμου. Και σαν καθαρτικό για τους πάσχοντες από χρόνια ιστορική δυσκοιλιότητα, προκληθείσα από την υπερκατανάλωση της τυλιγμένης στα δολάρια του σχεδίου Μάρσαλ "ατομικής ελευθερίας", που πρέπει να μεταφραστεί στη γλώσσα της απλής λογικής σαν "δυνατότητα του κλέπτειν νομοτύπως".

Το σενάριο της ταινίας δομείται στη βάση ενός εφιαλτικού "ιστορικού λάθους" : το 1977, μια ομάδα κυνηγών βρίσκει στο χιόνι το "φρέσκο" πτώμα ενός αντάρτη του Εμφυλίου πολέμου, που καλώς εχόντων των πραγμάτων και χωρίς την επικουρία της "ποιητική αδείας" θα έπρεπε να έχει σκοτωθεί όχι αργότερα από το 1949. Κουβαλάν τούτο το φάντασμα της ιστορίας στο απόμερο ξενοδοχείο, όπου βρίσκονται και οι γυναίκες τους και εκεί αρχίζει η σατανική λειτουργία της έκρηξης της ιστορικής μνήμης, με εκρηκτικές δόσεις, σωστά μοιρασμένες σ' όλο το μήκςο της ταινίας.

Λοιπόν τούτο το σαιξπηρικό φάντασμα της ιστορίας κάνει την εκδικήτρα του εμφάνιση στην πιο ακατάλληλη για την αστική ευτυχία στιμγή : όταν ετοιμάζονται να ξορκίσουν με ευχές τον καινούριο χρόνο 1977, που δεν είναι παρά ο μαθηματικός πολλαπλασιασμός του παλιού. Δηλαδή, μια ατέρμονη συσσώρευση στιγμών, από την οποία λείπει η ειδοποιός ιστορική διαφορά, που θα έδινε νόημα στην μετάλλαξη και θα μετέτρεπε το μαθηματικό σε ιστορικό χρόνο.

Με το φάντασμα της ιστορίας (το πτώμα του αντάρτη) κρυμμένο στο παρασκήνιο της ιστορίας, η γιορτή για τους συνενόχους του ιστορικού εγκλήματος θα τελεστεί μεν, αλλά θα μετατραπεί σε μακάβριο χορό, όπου τώρα τα κατεξοχήν φαντάσματα είναι οι πρώην πανευδαίμονες αστοί, οι από θέση, μα όχι και από πεποίθηση, κυνηγοί των "θηρίων της ιστορίας". Οι οποίοι στο τέλος, όπως όλοι οι κυνηγοί, ακόμη και οι "κυνηγοί κεφαλών", βάζουν τους εαυτούς τους να ποζάρουν καταπτοημένοι στην εξέδρα της ιστορίας για την παραδοσιακή αναμνηστική φωτογραφία (στο φιλμ παίρνει την μορφή ενός ταμπλό βιβάν), την οποία σίγουρα δεν θα βάλουν στο σαλόνι τα παιδιά των παιδιών τους.

Δεν υπάρχει στο φιλμ παρά ένας και μοναδικός τρόπος λειτουργίας των επιμέρους συμβόλων, πράγμα που σημαίνει πως το επιμύθιο της ιστορικής μυθικής αλληγορίας είναι αδύνατο να είναι άλλο απ' αυτό που θέλει ο δημιουργός : όσο λειτουργεί ο θρύλος του Βελουχιώτη (η ενδυματολογική αναφορά σ' αυτόν είναι σαφής), οι αριστεροί θα ασκούν άθελά τους ένα είδος ιστορικής τρομοκρατίας στους δεξιούς, αφού θα ήταν αδύνατο να "εκτελεστεί" ο πάντα ζωντανός θρύλος. Όπως γίνεται στην καταπληκτική σκηνή της πραγματικής εκτέλεσης προς την αρχή της ταινίας, την φευγαλέα κοιταγμένη με κυκλικό πανοραμίκ μέσα από το παράθυρο του προς αγοράν (από τον νταβατζή θαυμάσιο Βαγγέλη Καζάν, που όντας λούπμεν, είναι και ο κατεξοχήν προαγωγός και βιαστής της ιστορίας) ξενοδοχείου.......

αποσπάσματα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη "ταξίδι στο μύθο δια της ιστορίας και στην ιστορία δια του μύθου" (εκδόσεις Αιγόκερως)