οι ονειροπόλοι- the dreamers

"την πρώτη φορά που είδα ταινία στην Γαλλική τανιοθήκη σκέφτηκα ότι οι Γάλλοι και μόνο οι Γάλλοι θα στέγαζαν ένα σινεμά μέσα σ' ένα ανάκτορο"

...αυτά είναι τα πρώτα λόγια του Μάθιου με τα οποία ξεκινάει η ταινία και τα οποία εισάγουν τον θεατή κατευθείαν στο θέμα : σινεμά, τι άλλο;;;

Γαλλική ταινιοθήκη.Ο Ανρέ Λαγκλουά αναλαμβάνει την διεύθυνση της ταινιοθήκης και εγκαινιάζει την προβολή ταινιών που διαφορετικά θα έπιαναν αράχνες στις αποθήκες της ταινιοθήκης. Όταν η γαλλική κυβέρνηση την άνοιξη του 1968, διώχνει πραξικοπηματικά τον Λαγκλουά από την διεύθυνση της ταινιοθήκης οι σινεφίλ διαμαρτύρονται. Ο Μάης του '68 ξεκινά μπροστά στην γαλλική ταινιοθήκη "ο κόσμος τινάχτηκε τελικά μέσα από την οθόνη" . Καθόλου τυχαία. Ο κινηματογράφος διαδίδει ιδέες, είναι πράξη καθόλα επαναστατική.

Γαλλική ταινιοθήκη. Ο Τεό με την Ιζαμπέλ, αδέλφια δίδυμα, με μια αρρωστημένη σχέση μεταξύ τους, φοιτητές, πλάσματα ζωντανά και απελευθερωμένα, ερωτευμένοι με τον κινηματογράφο, περνούν κάθε βράδυ στην ταινιοθήκη. Εκεί γνωρίζουν τον Μάθιου, αμερικάνο, ο οποίος βρίσκεται στο Παρίσι για να σπουδάσει την γλώσσα, πιο ντροπαλό και συγκρατημένο, επίσης κινηματογραφόφιλο μέχρι το μεδούλι. Οι τρεις τους γίνονται αχώριστοι. Δεν τους ενώνει μόνο η λατρεία τους για το σινεμά, "ο πραγματικός σινεφίλ κάθεται πάντα στις μπροστινές σειρές της αίθουσας για να φτάσουν οι σκηνές πρώτα σε αυτόν, φρέσκες, καινούριες", αλλά και η ανάγκη τους για ενηλικίωση, σεξουαλική, πνευματική, συνειδησιακή. Ο Τεό με την Ιζαμπέλ έχουν για ένα μήνα το σπίτι των γονιών τους στη διάθεσή τους και καλούν τον Μάθιου να μείνει μαζί τους. Σχεδόν ολόκληρη η ταινία είναι γυρισμένη μέσα σ΄ένα παλιό, αριστοκρατικό διαμέρισμα στην καρδιά του Παρισιού, με φωτισμό που θυμίζει "σκοτεινό θάλαμο", μ' ένα πικάπ να παίζει διαρκώς, με ατάκες από ταινίες και αναπαραστάσεις σκηνών, με εικόνες του Τσε και του Μάο, με φιλοσοφικές αναζητήσεις "ένα ποίημα είναι μια διαμαρτυρία, μια διαμαρτυρία είναι ένα ποίημα".

Ο φακός του Ιταλού σκηνοθέτη μοιάζει να έχει ερωτευτεί τα πανέμορφα πρόσωπα των πρωταγωνιστών του. Ο Τεό, η Ιζαμπέλ κι ο Μάθιου. Ο Μάθιου, η Ιζαμπέλ κι ο Τεό. Ψάχνουν να βρουν τα όρια. Ανακαλύπτουν το σώμα τους, τον έρωτα, το σεξ. Παίζουν. Προκαλούν ο ένας τον άλλο. Αυθαδιάζουν, σκληραίνουν. Κι εμείς τους ακολουθούμε, μέχρι την τελευταία σκηνή, που ο Τεό ανοίγει το παράθυρο και εισβάλλουν στην οθόνη οι φωνές των διαδηλωτών " la rue est entree dans la chambre, ο δρόμος μπήκε στο δωμάτιο".

Σε συνέντευξη για την ταινία ο Μπερτολούτσι είπε : έμπνευση για τους ονειροπόλους αποτέλεσε η συμβουλή που μου είχε δώσει κάποια στιγμή ο Γκοντάρ : "όταν κινηματογραφείς, μην ξεχάσεις ν' αφήσεις στο πλατό μια πόρτα ανοιχτή, μπορεί να εισβάλει η πραγματικότητα".

Η ατμόσφαιρα που δημιούργησε ο Μπερτολούτσι είναι παραμυθένια, ο κινηματογράφος ξαναγίνεται εικαστική τέχνη. Πρώτη φορά μια ταινία έχει "τόσο σινεμά" μέσα της. Όλα είναι στις σωστές αναλογίες.

Οι ονειροπόλοι (the dreamers), σκηνοθεσία : Μπερνάρντο Μπερτολούτσι

Παίζουν : Μάθιου Πιτ, Λουί Γκαρέλ, Εύα Γκριν

Σενάριο : βασισμένο στο βιβλίο του Gilbert Adair

first released in 2003