River Jude Bottom 23 August 1970, born in Madras, Oregon, died 1993in California
ταινίες (αγαπημένες, βραβευμένες, δημοφιλείς) :
-Explorers (1985)
-Stand by me (1986)
-The mosquito coast (1986)
-A night in the life of Jimmy Reardon (1988)
-Little Nikita (1988)
-Running on empty (1988) *
-Indiana Jones and the last crusade (1989)
-I love you to death (1990)
-My own private Idaho (1991)
-Dogfiht (1991)
-Sneakers (1992)
-The thing called love (1993)
-Silent tongue (1994)
River Phoenix interview
River Phoenix - Running on empty
Παρασκευή, Ιουλίου 31, 2009
dangerous liaisons
"it's beyond my control, just like the way of the world, quite beyond my control"
Πέμπτη, Ιουλίου 30, 2009
οι ονειροπόλοι- the dreamers
"την πρώτη φορά που είδα ταινία στην Γαλλική τανιοθήκη σκέφτηκα ότι οι Γάλλοι και μόνο οι Γάλλοι θα στέγαζαν ένα σινεμά μέσα σ' ένα ανάκτορο"
...αυτά είναι τα πρώτα λόγια του Μάθιου με τα οποία ξεκινάει η ταινία και τα οποία εισάγουν τον θεατή κατευθείαν στο θέμα : σινεμά, τι άλλο;;;
Γαλλική ταινιοθήκη.Ο Ανρέ Λαγκλουά αναλαμβάνει την διεύθυνση της ταινιοθήκης και εγκαινιάζει την προβολή ταινιών που διαφορετικά θα έπιαναν αράχνες στις αποθήκες της ταινιοθήκης. Όταν η γαλλική κυβέρνηση την άνοιξη του 1968, διώχνει πραξικοπηματικά τον Λαγκλουά από την διεύθυνση της ταινιοθήκης οι σινεφίλ διαμαρτύρονται. Ο Μάης του '68 ξεκινά μπροστά στην γαλλική ταινιοθήκη "ο κόσμος τινάχτηκε τελικά μέσα από την οθόνη" . Καθόλου τυχαία. Ο κινηματογράφος διαδίδει ιδέες, είναι πράξη καθόλα επαναστατική.
Γαλλική ταινιοθήκη. Ο Τεό με την Ιζαμπέλ, αδέλφια δίδυμα, με μια αρρωστημένη σχέση μεταξύ τους, φοιτητές, πλάσματα ζωντανά και απελευθερωμένα, ερωτευμένοι με τον κινηματογράφο, περνούν κάθε βράδυ στην ταινιοθήκη. Εκεί γνωρίζουν τον Μάθιου, αμερικάνο, ο οποίος βρίσκεται στο Παρίσι για να σπουδάσει την γλώσσα, πιο ντροπαλό και συγκρατημένο, επίσης κινηματογραφόφιλο μέχρι το μεδούλι. Οι τρεις τους γίνονται αχώριστοι. Δεν τους ενώνει μόνο η λατρεία τους για το σινεμά, "ο πραγματικός σινεφίλ κάθεται πάντα στις μπροστινές σειρές της αίθουσας για να φτάσουν οι σκηνές πρώτα σε αυτόν, φρέσκες, καινούριες", αλλά και η ανάγκη τους για ενηλικίωση, σεξουαλική, πνευματική, συνειδησιακή. Ο Τεό με την Ιζαμπέλ έχουν για ένα μήνα το σπίτι των γονιών τους στη διάθεσή τους και καλούν τον Μάθιου να μείνει μαζί τους. Σχεδόν ολόκληρη η ταινία είναι γυρισμένη μέσα σ΄ένα παλιό, αριστοκρατικό διαμέρισμα στην καρδιά του Παρισιού, με φωτισμό που θυμίζει "σκοτεινό θάλαμο", μ' ένα πικάπ να παίζει διαρκώς, με ατάκες από ταινίες και αναπαραστάσεις σκηνών, με εικόνες του Τσε και του Μάο, με φιλοσοφικές αναζητήσεις "ένα ποίημα είναι μια διαμαρτυρία, μια διαμαρτυρία είναι ένα ποίημα".
Ο φακός του Ιταλού σκηνοθέτη μοιάζει να έχει ερωτευτεί τα πανέμορφα πρόσωπα των πρωταγωνιστών του. Ο Τεό, η Ιζαμπέλ κι ο Μάθιου. Ο Μάθιου, η Ιζαμπέλ κι ο Τεό. Ψάχνουν να βρουν τα όρια. Ανακαλύπτουν το σώμα τους, τον έρωτα, το σεξ. Παίζουν. Προκαλούν ο ένας τον άλλο. Αυθαδιάζουν, σκληραίνουν. Κι εμείς τους ακολουθούμε, μέχρι την τελευταία σκηνή, που ο Τεό ανοίγει το παράθυρο και εισβάλλουν στην οθόνη οι φωνές των διαδηλωτών " la rue est entree dans la chambre, ο δρόμος μπήκε στο δωμάτιο".
Σε συνέντευξη για την ταινία ο Μπερτολούτσι είπε : έμπνευση για τους ονειροπόλους αποτέλεσε η συμβουλή που μου είχε δώσει κάποια στιγμή ο Γκοντάρ : "όταν κινηματογραφείς, μην ξεχάσεις ν' αφήσεις στο πλατό μια πόρτα ανοιχτή, μπορεί να εισβάλει η πραγματικότητα".
Η ατμόσφαιρα που δημιούργησε ο Μπερτολούτσι είναι παραμυθένια, ο κινηματογράφος ξαναγίνεται εικαστική τέχνη. Πρώτη φορά μια ταινία έχει "τόσο σινεμά" μέσα της. Όλα είναι στις σωστές αναλογίες.
Οι ονειροπόλοι (the dreamers), σκηνοθεσία : Μπερνάρντο Μπερτολούτσι
Παίζουν : Μάθιου Πιτ, Λουί Γκαρέλ, Εύα Γκριν
Σενάριο : βασισμένο στο βιβλίο του Gilbert Adair
first released in 2003
Τρίτη, Ιουλίου 28, 2009
Δευτέρα, Ιουλίου 27, 2009
the english patient
"εμείς είμαστε οι πραγματικές χώρες κι όχι αυτές με τα σύνορα χαραγμένα στους χάρτες"
Κυριακή, Ιουλίου 26, 2009
Public enemies
"I like baseball, movies, good clothes, fast cars and you. What else do you need to know?"
-Την "μαύρη Τρίτη" 29 Οκτωβρίου 1929 ο dow jones έχασε 12% και η αμερικάνικη αγορά 14 δισ. δολάρια από την αξία της, με εβδομαδιαίες απώλειες ύψους 30 δισ. δολαρίων, ήτοι κατά 10 φορές μεγαλύτερες του ετήσιου προϋπολογισμού της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και κατά πολλές φορές μεγαλύτερες των χρημάτων που είχαν δαπανήσει οι Η.Π.Α. κατά τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Η χρηματιστηριακή κρίση του 1929, γνωστή στην παγκόσμια ιστορία ως "κραχ", έκανε βαθιά τομή στην εγχώρια οικονομία σημαδεύοντας την ίδια στιγμή κατά τρόπο ανεξίτηλο την αμερικάνικη κοινωνία.
Την περίοδο που ακολούθησε το κραχ οι ληστείες τραπεζών, όσων δεν είχαν καταρρεύσει εξαιτίας της κατακόρυφης απώλειας της αξίας των μετοχών τους, έδιναν κι έπαιρναν. Οι αρχές δεν άργησαν να "αναδείξουν" ως πρωταγωνιστή στις ληστείες τραπεζών τον γκάνγκστερ Τζον Ντίλιντζερ γνωστό, πάνω απ' όλα, για την ταχύτητα με την οποία ολοκλήρωνε μία ληστεία (1 λεπτό και 40 δεύτερα) και να τον ανακηρύξουν ως τον υπ' αριθμόν 1 "δημόσιο κίνδυνο". Αφενός η τρωθείσα αξιοπιστία των τραπεζών έναντι των πελατών τους και η απεγνωσμένη ανάγκη της αμερικάνικης κοινωνίας για δημιουργία ηρώων μεσούσης της οικονομικής δυσπραγίας και της κοινωνικής αποδόμησης, αφετέρου η εικόνα που διαμόρφωσε με επιδεξιότητα ο Ντίλιντζερ για τον ίδιο και προέβαλε μέσω των μ.μ.ε. της εποχής, εικόνα που τον παρουσίαζε να ληστεύει τις τράπεζες και τους τραπεζίτες και όχι τον αμερικάνικο λαό, στάθηκαν συνθήκες πρόσφορες, την δεδομένη στιγμή, για την δημιουργία ενός μύθου γύρω από το όνομά του και την αναγωγή του σε σύγχρονο ρομπέν των δασών που πολεμάει το σύστημα και τους ιθύνοντες και στέκεται στο πλευρό των αδικημένων.-
---Την προσωπικότητα του Ντίλιτζερ επιλέγει ο Μάικλ Μαν να προσεγγίσει στην τελευταία του ταινία, χωρίς όμως να παρουσιάσει μία κλασική βιογραφία με αρχή, μέση και τέλος, αλλά φωτίζοντας επιλεκτικά κάποιες πτυχές της και σκηνοθετώντας κατ' ουσίαν μία ταινία δράσης, κάτι το οποίο έχει επανειλημμένα αποδείξει ότι ξέρει να κάνει καλά. Εστιάζει στην ικανότητα του Ντίλιντζερ να κερδίζει τον θαυμασμό και την εύνοια των πολιτών, στην ευρηματικότητα με την οποία σχεδιάζει και εκτελεί τόσο μια ληστεία όσο και μια απόδραση από την φυλακή πληγώνοντας ανεπανόρθωτα το γόητρο της αμερικάνικης αστυνομίας και περιγελώντας την ανενδοίαστα (χαρακτηριστική η σκηνή που ο Ντίλιντζερ μπαίνει σαν κύριος στο αστυνομικό τμήμα, περνάει μπροστά απ' όλους τους αστυνομικούς που είναι επιφορτισμένοι με την καταδίωξη και την σύλληψή του, χωρίς κανείς να τον αντιληφθεί και να τον ενοχλήσει και εξέρχεται το ίδιο χαλαρά και άνετα) και στον έρωτά του για την Μπίλι Φρεσέτ, μία νεαρή Κρεολή, αέρινη και διάφανη, η οποία δέχεται να τον ακολουθήσει άνευ όρων από την πρώτη κιόλας στιγμή. Εκείνο πού τραβάει, όμως περισσότερο την προσοχή, από τεχνικής άποψης, είναι η σκηνοθετική υπέρβαση που πραγματοποιεί ο Μάικλ Μαν, όταν παίρνει το ρίσκο να γυρίσει μία ταινία εποχής με ψηφιακό βίντεο. Το αποτέλεσμα σου κόβει την ανάσα. Στην κυριολεξία. Είμαστε στο 1934 και η οθόνη πλημμυρίζει από υπερσύγχρονη τεχνολογία. Αναχρονισμός σε όλο του το μεγαλείο.
Ο σκηνοθέτης δεν αγιοποιεί τον ήρωά του, αλλά τον παραδίδει στην ελεύθερη κρίση των θεατών μ' ένα "μικρό" συγκριτικό πλεονέκτημα : την υποκριτική δεινότητα του πρωταγωνιστή του. Ο Τζόνι Ντεπ φαίνεται να απολαμβάνει όσο δεν πάει τον ρόλο του, ο οποίος του πάει γάντι, και αναπόφευκτα "μπαίνει στο αίμα" του θεατή προφέροντας, με τον χαρακτηριστικό ευφυή του τρόπο μια σειρά από διαολεμένες ατάκες τύπου : "what keeps you up at night??- coffee".
Στον αντίποδα του Ντίλιντζερ, ο Μέλβιν Πέρβις εκπρόσωπος των Αρχών δίωξης του οργανωμένου εγκλήματος, πράκτορας του μεταγενέστερα συσταθέντος FBI, κηρύσσει ανοιχτά τον πρώτο "πόλεμο" των Η.Π.Α. κατά του οργανωμένου εγκλήματος, σε μια προσπάθεια ανάκτησης από την πλευρά της αστυνομίας της χαμένης της αξιοπιστίας και βαφτίζει προσωπική του υπόθεση την σύλληψη του Τζον Ντίλιντζερ. Η ερμηνεία του Κρίστιαν Μπέιλ στο ρόλο του Πέρβις είναι μάλλον χλιαρή, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει ότι δεν κατορθώνει να αποδώσει τον χαρακτήρα του ρόλου του, ως φιλόδοξου αστυνομικού που κρατά κάποιες στοιχειώδεις ισορροπίες και δεν ισοπεδώνει τα πάντα στην προσπάθειά του ν' ανέβει ψηλά, έρχεται σε δεύτερο πλάνο, όμως, καθώς την προσπερνά με ταχύτητα φωτός η σαρωτική προσωπικότητα που πλάθει ο Ντεπ για τον ήρωά του....
Ως προς το ταίριασμα μπροστά στην κάμερα Ντεπ-Κοντιγιάρ μιλάνε οι εικόνες και τα πλάνα από μόνα τους ! α και οι διάλογοι, ειδικά οι ατάκες κατά την διεκδίκηση, που δεν χρειάστηκε να τραβήξει και πολυ.....
Υπάρχει μία μεγάλη αδυναμία, όμως, στην ταινία του Μάικλ Μαν, αδυναμία καθοριστική για το αποτέλεσμα και για την γεύση που αφήνει στον θεατή : έλλειψη σεναρίου. Όσο κι αν οι σκηνές δράσης είναι απίστευτα δουλεμένες, όσο κι αν ο Τζόνι Ντεπ παραδίδει μαθήματα υποκριτικής δεξιοτεχνίας, η ταινία πάσχει αθεράπευτα από έλλειψη σεναρίου, γεγονός το οποίο κουράζει τον θεατή και μετράει αρνητικά για το σύνολο του έργου.
Για πάμε μία από την αρχή : Ιούλιος, με την σκέψη καρφωμένη στις διακοπές που βιάζονται να έρθουν, θερινό σινεμά, γρανίτα παγωμένη, μεγάλη οθόνη, Τζόνι Ντεπ στα καλύτερά του, Μαριόν Κοντιγιάρ αέρινη και πανέμορφη, δράση διά χειρός Μάικλ Μαν, έξυπνες ατάκες και καλοδουλεμένοι διάλογοι : δεν είναι αρκετά;;;; ας κάνουμε μία μικρή παραχώρηση στο σενάριο "που λείπει", είναι εδώ όλα τ' άλλα.
Τετάρτη, Ιουλίου 22, 2009
Τρίτη, Ιουλίου 21, 2009
cult is....
The Concise Oxford Dictionary defines "cult"as : 1. a system of religious worship especially as expressed in ritual, 2. a devotion or homage to a person or thing, 3. a popular fashion especially followed by a specific section of society, 4. denoting a person or thing popularised in this way.....
Στην κινηματογραφική ορολογία η λέξη cult χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει είτε μία ταινία πολύ καλή ή πολύ κακή, με κλασικό παράδειγμα τις ταινίες του "παγκοσμίως χειρότερου" σκηνοθέτη Ed Wood, είτε μία ταινία άγνωστη στο ευρύ κοινό. Ο ίδιος ο Ουμπέρτο Έκο έχει χαρακτηρίσει την "Casablanca" ως cult ταινία, πράγμα το οποίο φαίνεται εκ πρώτης όψεως εξαιρετικά περίεργο, τη στιγμή που η "Casablanca" ανήκει στις πιο γνωστές και δημοφιλείς ταινίες από καταβολής κινηματογράφου. Στη συνέχεια, όμως, ο Έκο προσθέτει : " για να είναι μία ταινία cult πρέπει να διαμορφώνει χαρακτήρες και καταστάσεις, κατά τέτοιο ολοκληρωμένο τρόπο, ώστε να μπορούν να αποτελέσουν αυτοτελή ερωτήματα σε quiz και trivia games για τους φαν της ταινίας". Υπό αυτή την έννοια, η "Casablanca" είναι αναμφίβολα μία cult ταινία.
Σε κάθε περίπτωση, οι απανταχού "ταινιοφάγοι" θα συμφωνούσαν, υποτιθέσθω ότι τους ετίθετο σχετικό ερώτημα, ότι μία ταινία, η οποία αποτελεί αντικείμενο λατρείας, είναι μία cult ταινία. Μένω σ' αυτή την τελευταία εκδοχή για να χωρέσω σ' αυτό εδώ το μπλογκ όσο πιο πολλές "cult" ταινίες γίνεται!!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
